[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Λένα Παππά
Πηνελόπη
Η Πηνελόπη με την τερατώδη, δίχως προηγούμενο,
υπομονή
κρυμμένη αράχνη υφαίνοντας ελπίδα
μες στην ελπίδα της παγιδευμένη
το χρόνο της που σπαρταρούσε ολοζώντανος
αχρήστεψε
τυλίγοντάς τον στα μαγνάδια της
ρουφώντας το στυφό του αίμα.
Η απεγνωσμένη Πηνελόπη
με το θυσιασμένο της παρόν
όμηρος μιας δίχως
αντίκρισμα αγάπης
υποταγμένη και πικρή
μάρτυρας μιας μοιραίας μοίρας
που δεν τη διάλεξε αυτή
ταμένη
να περιμένει και να περιμένει
και να περιμένει τον Πολύπλαγκτο.
Ποιός ξέρει τελικά
αν χάρηκε πραγματικά το γυρισμό του
αν δικαιώθηκε απ’ αυτόν
ποιός ξέρει
πώς άντεξε κι αν άντεξε να μάθει
τα τόσα και τα τόσα που γινήκαν μακριά της
δίχως τη δική της συγκατάθεση
και πώς
άραγε την υπόλοιπη έζησε ζωή της με την Κίρκη
με τις Σειρήνες και τη Ναυσικάα
που κουβαλούσε Εκείνος κολλημένες στο πετσί του
αγέραστες και όμορφες
ακούγοντάς τον
μέσα στην αγκαλιά της κουρνιασμένο
να λέει και να παραμιλάει τις νύχτες τ’ όνομά τους.
Η απαυδημένη, στερημένη Πηνελόπη
ποιός ξέρει
δίχως πια τ’ όνειρο του γυρισμού Εκείνου
μένοντας δίχως όνειρο
αν μπόρεσε ωραία να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της
ξεπερνώντας
τη νόμιμη οργή, την άφατη
τη γυναικεία της θλίψη κι αν
πίσω της κοιτάζοντας σωρό μεγάλο τα χαμένα χρόνια
τα αναντικατάστατα
αν το κατάλαβε επιτέλους πόσο άδικη θυσία ήταν
εκείνη η επώδυνη υπομονή της.
Λένα Παππά. 2001. Τα ποιήματα. Γ΄ τόμος. Αθήνα: Αρμός.
